Strażnicy Ithilien

Avaren

Mag podążył za jej wzrokiem, śmiejąc się cicho pod nosem z czasami zabawnej karczmarki. Nagle zaciekawiły go dwa kopulujące na suficie pająki i zaczął się im przyglądać...

[PS: 200 post Wink

]

Ancalimee

Dziękuję. *skinęła lekko głową i odebrawszy należność, wrzuciła pieniążki do jednej z kieszeni fartuszka* Takie tam ciekawe widoki, że nie raczy nawet odpowiedzieć... *Pokręciła głową z udawanym niesmakiem i sięgnęła do miski z orzeszkami, którą przyniosła niedawno*

Avaren

Mag drgnął gwałtownie przywołany do rzeczywistości i odpowiedział Asirowi: Tak, chętnie się z tobą napiję... Ann, podasz mi piwo? Zapytał przesłodzonym tonem.

[napisaliśmy równocześnie, nie zauważyłem wiadomości Asira]

Ancalimee

Oczywiście, że podam. Dla Ciebie wszystko... *uśmiech, który pojawił się na jej ustach był zdecydowanie zbyt miły, aż niepokojąco miły. Wstała niespiesznie od stolika i udała się do lady, by piwa nalać dla maga*

Avaren

Mag zapatrzył się za odchodzącą karczmarką z uniesionymi brwiami. Otrząsnął się i pochylił do Arisa: Nigdy nie zrozumiem kobiet... Szepnął i zachichotał cicho.

Nefarius Galthorne

Niby to wyrwany, nie wiedział o czym toczyła się rozmowa powiedizał nagle:
Dobrze panowie to na czym stanęliśmy?

Avaren

Avaren wzdrygnął się nagle, zaskoczony. Zupełnie zapomniał o siedzącym obok Nefariusie. Nie pamiętam już, szczerze mówiąc... Zaśmiał się. Może Aris nam coś opowie...

Nefarius Galthorne

Aris nie Aris to Ancalimee dzięki za herbatę uśmiechnął się do karczmarki
Ale Avaren może ty coś opowiesz, pewnie też miałeś wiele przygód...
Tym pytaniem chciałniejako odciążyc Arisa, wiedząc że ten nie bardzo może będzie chciał opowiadac o swojej historii...

Saahra

*dosiadła się do stolika zadowolona i zajadała wspaniałe naleśniki pachnące egzotyką..popijała ciepła czekoladą* - mam nadzieję , że nie odmówisz Avarenie...

Ancalimee

Ano właśnie, nie daj się prosić. *uśmiechnęła się pod nosem, zadowolona, że już nie tylko ona namawia go do opowiedzenia jakiejś historii. Teraz już nie będzie miał wyjścia. Rozsiadła się wygodniej i zaczęła podjadać orzeszki*

Nefarius Galthorne

No opowiadaj, bo jak nie uśmiechnął się i pokazał palcem wskazującym gest pokazujący podcięcie gardła, tak by tylko Avaren widział

[wiecie nie groźby na poważnie tak dla śmiechu ;p]

Berethor Dunharrow

Słysząc. że Avaren ma opowiadać, przysiadł się do stołu przy którym zebrali się wszyscy słuchający. "Jak Avaren ma coś opowiadać musi być fascynujące" - myślał

Avaren

Avaren rozglądał się zdziwiony po twarzach zebranych i nagle... zniknął. Takiego wała! Rozległ się głos. Jednak po chwili pojawił się z powrotem i zaśmiał głośno. Ale cóż ja mogę opowiedzieć? Ja przygód, które można by w opowieściach wychwalać, nie przeżyłem... Hmm... muszę się zastanowić... Oparł się o krzesło i zamyślił.

[Na razie myślę jak zacząć, potem będę na żywo wymyślał... nie chcę widzieć co z tego wyjdzie... ;p]

Ancalimee

Wykaż się inwencją, jestem pewna, że coś wymyślisz, Ty przecież chyba nie z tych co to w cyrku by sztuczek wiele pokazywali, a jeśli już coś opowiedzieć mają to świat się wali. *uśmiechnęła się zadziornie i do buzi włożyła kolejną porcję orzeszków*

Avaren

Mag uniósł wysoko brwi, jednak nie odpowiedział. Zaczął opowiadać, jego zdaniem, najnudniejszą opowieść jaką znał: Było to parę lat temu... ze trzy czy cztery... W podróży wtedy byłem i akurat u elfów nocowałem jakichś. Mili byli bardzo, kolację mi dali, łóżko porządne... ALe nie o tym opowiadać będę. Zaśmiał się. To było w nocy... Obudziły mnie hałasy jakieś podejrzane, wstałem więc i przez okno wyjrzałem i.. co zobaczyłem? Jak orkowie, plugawe stworzenia, jedzą mojego konia! No a że bardzo do wierzchowca przywiązany byłem, to żem się zdenerwował. Otworzyłem okno i zacząłem krzyczeć na te diabelskie pomioty a oni co? Śmiali się! To ja, jako że sporo elfów patrzyło, chciałem się bohaterstwem popisać... Wyskakuję przez okno i... o sznur na bieliznę zahaczyłem... A na podwórku akurat błoto było, z odchodami konia mego wymieszane. No i wylądowałem twarzą w g... Elf upił trochę piwa, przerywając w pól słowa i kontynuował: Wstaję, końskimi odchodami wymazany i mówię im, żeby konia zostawili, bo ja im ich wierzchowce zjem... Za to się zaśmiali, jako że każdy wie, że mordorskie konie nawet w słodko-kwaśnym sosie niejadalne są. No ale słowa ja dotrzymuję, wiec... posoliłem, popieprzyłem i zacząłem jeść... Wtedy oni wstali i za miecze chwycili, wrzeszcząc, że nikt nie będzie ich koni jadł oprócz ich samych. To ja się poderwałem, gotów walczyć, a oni... Odrzucili miecze i zaczęli konie swoje jeść! A ja wiedziony wrodzonym instynktem, pozbierałem resztki mego konia, schowałem za domem i wyruszyłem w dalszą drogę... Uśmiechnął się, lecz po chwili wyraźnie odbiło mu się zjedzonym przed chwilą schabem. Inni też nie wyglądali najlepiej po tej opowieści.

[Proszę nie komentować tego ;p]