Strażnicy Ithilien

Avaren

Mag zaśmiał się i zawołał za nią: Gdybym się postarał, to pałacyk byś miała... Ale samemu w pałacu mieszkać... Zawiesił teatralnie głos i uśmiechnął się do niej figlarnie.

Niara Arith Yávëtil

nie gniewam się i po części cię rozumiem *uśmiechnęła się do dziewczyny* no nareszcie zjem dziś coś *wzięła pajdę chleba i posmarowała ją sobie serem i miodem* smacznego *powiedziała i jeść zaczęła*

Avaren

Słusznie. Zawołał mag i wziął przykład z siedzącej obok Ireth. Porwał ze stołu kanapkę, posmarował ją i zaczął łapczywie jeść.

Ancalimee

*Gdy ponownie w karczmie się pokazała, w jednej ręce niosła cztery czyste talerzyki, w drugiej zaś sporych rozmiarów kubek z parującym płynem* Proszę bardzo... Smacznego.*Rozłożyła naczynia przed gośćmi, a napar z ziół postawiła przed Asaretem* Samej, faktycznie w pałacu mieszkać bym nie chciała... Ale jeśli nie tak to z kim? *westchnęła teatralnie i puściła oczko do maga, po czym oddaliła się na chwilę by drewien do kominka dorzucić*

Avaren

Avaren uśmiechnął się z pełnymi ustami, co nie było bynajmniej pięknym widokiem. Przełknął i powiedział: Sama musiałabyś wybrać... Uśmiechnął się i puścił do niej oczko.

Ancalimee

*gdy dosyć spore polano do kominka wrzuciła, iskry posypały się na wszystkie strony, jedna z nich na palec elfki spadła, parząc boleśnie* Ashhh... Cholera... *syknęła z bólu i od kominka odskoczyła, rozglądając się za wodą jakąś zimną*

Avaren

Avaren podszedł do niej. Zimnej wody tu nie znajdziesz... Uśmiechnął się do niej, kładąc rękę na jej ręce. Znowu zajaśniał tatuaż maga i oparzenie zniknęło. Elf puścił Ann i wrócił do stolika.

Ancalimee

*zdziwiona zamrugała oczami i z lekkim niedowierzaniem spojrzała na swą zdrową już dłoń*Dz...dziękuję... *wzrok na mężczyznę przeniosła i skinęła mu głową w geście podziękowania*

Avaren

Ależ proszę... Uśmiechnął się i wrócił do niedojedzonej kanapki.

Ancalimee

A mówiła mama, żebym do szkoły magii się udała, to wolałam kłaść łapki na cudzych sakiewkach... *pokręciła głową uśmiechając się lekko i do lady podeszła by herbaty swej z rumem sie napić*

Berethor Dunharrow

Długo nie odzywający się kowal, patrząc na sztukę Avarena pokiwał z podziwem głową
- Czasami aż chciałbym takie rzeczy wyprawiać! Na razie umiem tylko młotem siepać...

Avaren

Za to ja młotem siepać NIE umiem... Zaśmiał się mag, akcentując wyraźnie jedno słowo. Porządnego młota bez użycia magii bym może nawet nie podniósł... Uśmiechnął się dziwnie. Coś za coś...

Berethor Dunharrow

- Siepać młotem to nie sztuka - tylko siłę trzeba mieć, a magia jest o wiele bardziej pomocna od siły. Często zastanawiam się: dlaczego magowie mając takie zdolności sami nie będą wykuwać ekwipunku?
Zadając to pytanie patrzył się z ciekawością na czarodzieja.

Avaren

A pomyśl, z czego byś się wtedy utrzymywał? Uśmiechnął się do kowala. To taki drobny gest z naszej strony. Oczywiście że moglibyśmy sami sobie załatwiać ekwipunek... Ale po co? Od ekwipunku są kowale, nie magowie... Uśmiechnął się i dopił herbatę.

Berethor Dunharrow

- Ja jakbym nie musiał wykuwać żelastwa, uprawiałbym rolę. Wtedy przynajmniej nie miałbym stale brwi osmalonych!
Rzekł żartobliwie.